สิงโตเจ้าป่ากับยุงขี้โม้
" ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน " มียุงขี้โม้และใจกล้ามากตัวหนึ่งบินไปรอบ ๆตัวของสิงโตที่กำลังจะนอนหลับ ... เจ้ายุงขี้โม้หวังจะสร้างวีรกรรมให้กับตัวของมันเอง มันคิดว่าแม้มันจะเป็นสัตว์ตัวเล็กเพียงแค่นี้ก็ตามเถอะ แต่ถ้ามันสามารถ บินไปกัดจมูกสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่ากินเลือดได้ มันก็คงจะได้มีเรื่องไปคุยโม้เป็นวีรกรรมได้อีกนานเลยทีเดียว ส่วนข้างฝ่ายสิงโตผู้เป็นเจ้าป่านั้นหรือให้เป็นสุดแสนที่จะรำคาญใจที่มีแมลง ตัวเล็ก ๆคือยุงนี่มาบินไป-มา ขัดจังหวะการหลับนอนของมัน...มันเงื้ออุ้งมืออันใหญ่และหนาเตอะใล่ ตะบบยุงด้วยความรำคาญ แต่เจ้ายุงขี้โม้มันก็หลบทันทุกครั้งไปนั่นแหละ..มันบินหนีไป-มาและพูดว่า " ถึงแม้ว่าแกจะเป็นผู้ที่ใคร ๆ ขนานนามว่าเป็นเจ้าแห่งป่าก็เถอะ..อย่าผยองให้มากไปนักเลย ถึงแม้ข้าจะตัวเล็ก แค่นิดเดียวแค่นี้ก็ตาม แต่ข้าไม่กลัวอะไรแกตรงไหนเลย ฮ่า ๆๆเก่งจริงตะบบข้าให้ได้สิฮ่าๆๆๆ"
" ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน " มียุงขี้โม้และใจกล้ามากตัวหนึ่งบินไปรอบ ๆตัวของสิงโตที่กำลังจะนอนหลับ ... เจ้ายุงขี้โม้หวังจะสร้างวีรกรรมให้กับตัวของมันเอง มันคิดว่าแม้มันจะเป็นสัตว์ตัวเล็กเพียงแค่นี้ก็ตามเถอะ แต่ถ้ามันสามารถ บินไปกัดจมูกสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่ากินเลือดได้ มันก็คงจะได้มีเรื่องไปคุยโม้เป็นวีรกรรมได้อีกนานเลยทีเดียว ส่วนข้างฝ่ายสิงโตผู้เป็นเจ้าป่านั้นหรือให้เป็นสุดแสนที่จะรำคาญใจที่มีแมลง ตัวเล็ก ๆคือยุงนี่มาบินไป-มา ขัดจังหวะการหลับนอนของมัน...มันเงื้ออุ้งมืออันใหญ่และหนาเตอะใล่ ตะบบยุงด้วยความรำคาญ แต่เจ้ายุงขี้โม้มันก็หลบทันทุกครั้งไปนั่นแหละ..มันบินหนีไป-มาและพูดว่า " ถึงแม้ว่าแกจะเป็นผู้ที่ใคร ๆ ขนานนามว่าเป็นเจ้าแห่งป่าก็เถอะ..อย่าผยองให้มากไปนักเลย ถึงแม้ข้าจะตัวเล็ก แค่นิดเดียวแค่นี้ก็ตาม แต่ข้าไม่กลัวอะไรแกตรงไหนเลย ฮ่า ๆๆเก่งจริงตะบบข้าให้ได้สิฮ่าๆๆๆ"
สิงโตเมื่อได้ฟังดังนั้นก็โมโหขึ้นมาทันที มันลุกขึ้นและอ้าปากอันใหญ่ที่มีเขี้ยวอันแหลมคมเข้าตามงับ.. และงับยุงเข้าไปในปากของมันได้ แต่เจ้ายุงมันก็ไวเหมือนกันมันบินหนีแทรกซอกฟันของสิงโตออกมา ได้อย่างหวุดหวิด แล้วบินหนีไปตั้งหลักก่อนที่จะหัวเราะลั่นแล้วพูดออกมาว่า " ฮ่าๆๆๆฮู่ๆๆๆ เป็นยังไงแม้แต่เขี้ยว คม ๆที่แหลมอย่างนั้นของแกก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรข้าได้เลย ฮ่า ๆๆๆ" เจ้ายุงพูดจบก็ขยับปีกสั่น กระ พือเสียงดัง "ปุฮุฮุน..ปุฮุฮุน " ทำสัญญาณอะไรบางอย่างขึ้น...
แล้วสักพักก็มีสิ่งหนึ่งบินเกาะกลุ่มกันมาจนดำมืดเป็นฝูงเหมือนกองทับเลยทีเดียว...จ๊าก..กองทับ ยุงนี่..แว๊ก บินเกาะ กันเป็นฝูงมองเห็นดำมืดไปหมด เจ้ายุงขี้โม้รีบบินไปที่ฝูงยุงที่บินมานั้นทันที " โอ่..ขอบ ใจมากเพื่อนที่มาตามสัญญาณ เรียกของเรา เร็วพวกเราจัดการกับสิงโตตัวนั้นได้เลย " พอสิ้น เสียงคำสังเท่านั้นฝูงยุงทั้งฝูงก็แตกฮือบินตรงเข้าหาเป้าคือ สิงโตทันที มันรวมหัวกันรุมกัดและสูบเลือดไปทั่วทุกที่ ทั้ง ตัวเลยทีเดียว สิงโตเจ้าป่าให้เป็นตกใจ และเจ็บคันไปหมด " โอ้ย..คัน ๆแสบตัวไปหมดแล้ว...ก้าววว์..ช่วยด้วย "
และด้วยสุดแสนจะทนต่อไปได้ สิงโตจึงวิ่งหนีไปที่บ่อน้ำและกระโดดตูมลงไปจนน้ำแตกกระจายทีเดียว.. เจ้ายุงขี้โม้มันก็บินตามมาติด ๆ มันบินไปอยู่ตรง หน้าสิงโตที่มีสภาพร่อแร่หมดท่า.. แล้วพูดเหมือนบังคับสิงโตว่า " ฮ่า ๆๆเป็นยังไงล่ะแกเจ้าป่า..แต่ข้าชนะ แล้วใช่ไหม?ยอมรับออกมาเดี๋ยวนี้ว่าข้านี่สิเหนือกว่าและเป็นผู้ชนะ..เร็ว ๆ " มันพูดพร้อม กับหัวเราะอย่างเริงร่า..เลยไม่ทันรู้ตัวว่า ที่ข้างหลังของมันนั้นได้มีใยแมงมุม อันใหญ่ขึงผืดอยู่...แล้วเจ้าแมงมุมเจ้าของใยก็กำลังจ้องมองมันอยู่ด้วยตา อันเป็นประกาย ..เจ้ายุงพูดไปถอยหลังไปเรื่อย ๆ เพราะมันก็ออกที่จะกลัวๆสิงโตอยู่เหมือนกัน แล้วในที่สุดมันก็ถอยหลังไปจนปีกของมันไปติด กับใยของแมงมุมเข้าจนได้..เจ้าแมงมุมตัวเขื่องย่างสามขุมเข้าหายุงขี้โม้ทันที " เหอ ๆๆ ข้านี่ไง คือผู้ชนะ วันนี้นับเป็นวาสนาของแมงมุมกระจอกๆ อย่างข้า ที่จะได้ลิ้มรสยุงผู้ยิ่งใหญ่เหนือเจ้าป่าอย่างเจ้า ข้าว่าท่านสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่าก็คงนึก อิจฉาข้านะ..ใช่ไหม?ท่านสิงโต..ฮ่า ๆๆๆ " ว่าแล้วมันก็ตีลังกาลง
และด้วยสุดแสนจะทนต่อไปได้ สิงโตจึงวิ่งหนีไปที่บ่อน้ำและกระโดดตูมลงไปจนน้ำแตกกระจายทีเดียว.. เจ้ายุงขี้โม้มันก็บินตามมาติด ๆ มันบินไปอยู่ตรง หน้าสิงโตที่มีสภาพร่อแร่หมดท่า.. แล้วพูดเหมือนบังคับสิงโตว่า " ฮ่า ๆๆเป็นยังไงล่ะแกเจ้าป่า..แต่ข้าชนะ แล้วใช่ไหม?ยอมรับออกมาเดี๋ยวนี้ว่าข้านี่สิเหนือกว่าและเป็นผู้ชนะ..เร็ว ๆ " มันพูดพร้อม กับหัวเราะอย่างเริงร่า..เลยไม่ทันรู้ตัวว่า ที่ข้างหลังของมันนั้นได้มีใยแมงมุม อันใหญ่ขึงผืดอยู่...แล้วเจ้าแมงมุมเจ้าของใยก็กำลังจ้องมองมันอยู่ด้วยตา อันเป็นประกาย ..เจ้ายุงพูดไปถอยหลังไปเรื่อย ๆ เพราะมันก็ออกที่จะกลัวๆสิงโตอยู่เหมือนกัน แล้วในที่สุดมันก็ถอยหลังไปจนปีกของมันไปติด กับใยของแมงมุมเข้าจนได้..เจ้าแมงมุมตัวเขื่องย่างสามขุมเข้าหายุงขี้โม้ทันที " เหอ ๆๆ ข้านี่ไง คือผู้ชนะ วันนี้นับเป็นวาสนาของแมงมุมกระจอกๆ อย่างข้า ที่จะได้ลิ้มรสยุงผู้ยิ่งใหญ่เหนือเจ้าป่าอย่างเจ้า ข้าว่าท่านสิงโตผู้เป็นเจ้าแห่งป่าก็คงนึก อิจฉาข้านะ..ใช่ไหม?ท่านสิงโต..ฮ่า ๆๆๆ " ว่าแล้วมันก็ตีลังกาลง
มาสองตลบแล้วเขมือบ ยุงเข้าไป ทั้งตัวทันที...เจ้ายุงขี้โม้ที่อยากจะเป็นเหนือเจ้าป่านั้น ก่อนที่มันจะสิ้นใจลงไปมันจึงด้วยความช้ำ และพูดปิดท้ายก่อน ตายว่า " ไม่น่าเลยยุงที่จะได้อยู่เหนือเจ้าป่าอยู่รอมร่ออย่างข้าต้องมาตายใน อุ้งมือของเจ้าแมงมุมไร้ระดับอย่างนี้สุดจะอาย... โลกจ๋า..ขอลาหละ...คร๊อก..บ้าย..บาย "
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
" จงรู้จักประมาณตนและอย่าประมาทก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป "
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
" จงรู้จักประมาณตนและอย่าประมาทก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น