แม่วัวตัวหนึ่งเดินหาอาหารอยู่ในท้องนา บังเอิญพลาดไปเหยียบเอาพวกลูกกบเข้า ลูกกบส่วนใหญ่ถูกเหยียบตายเกือบหมด เหลือรอดมาตัว เดียว วิ่งหนีมาหาแม่ ตัวสั่นงันงกบอกกับแม่ของมันว่า "ฉันได้เห็นสัตว์ ประหลาดตัวใหญ่เบ้อเร่อทีเดียวตัวมัน
ใหญ่โตเหมือนภูเขามีเขาอยู่บนหัวมีหางยาว กีบเท้าของมันแยกออกมาเป็นสองซีก มันเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ใหญ่มหึมา เหยียบ พวกพี่น้องตายหมด เหลือแต่ข้ารอดมา" แม่กบถามว่า " ตัวมันโต ขนาดไหนละ?" ว่าแล้วก็พองตัว ให้ลูกดู ลูกกบก็ตอบว่าใหญ่กว่านั้น แม่กบก็พยายามเบ่งตัวให้พอง ขึ้นอีก ลูกก็ว่าโตยังไม่เท่าสัตว์ตัวนั้น แม่กบก็ยิ่งพองตัวขึ้นอย่างสุด ฤทธิ์ แล้วถาม
ลูกอีกว่า " ขนาดนี้ได้ไหม?" ลูกกบก็ตอบ ตามเดิมว่า " ยังใหญ่กว่านั้น ถึงแม้ว่าแม่จะพองตัวจนพุงแตกก็ยังไม่ได้ครึ่งของ สัตว์ตัวนั้นเลย..กรุณาอย่าถึงขนาดทำร้ายตัวเองเลยแม่??" แม่กบยังไม่หายสงสัยใน ความใหญ่โตของสัตว์ตัวที่ลูกของมันพูดนั่นเอง ดังนั้นแม่กบจึงสูดลมหายใจจนสุดเท่าที่มันจะทำได้ เบ่ง เบ่ง แล้วก็เบ่ง จนตัวของมันพองขึ้น,พองขึ้น และพองขึ้น แล้วมันก็พูดว่า "แม่มั่นใจเหลือเกินว่า สัตว์ตัวนั้นคงไม่ใหญ่ไปกว่านี้หรอก..." พูดถึงแค่นี้ตัวมันก็แตกระเบิด (ดังโป๊ะ)
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
" ความไม่รู้จักประมาณตน ย่อมนำมาซึ่งความพินาศแห่งตน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น